Werkgevers, stop met klagen over mobiliteit

Vandaag is het met onze dichtgeslibde wegen absurd en onaanvaardbaar dat werkgevers hun mensen het verkeer en de file insturen als er alternatieven aanwezig zijn. Niet alleen vanuit ecologisch standpunt maar zeker ook op menselijk vlak ten opzichte van je werknemers. Maar vooral ook vanuit puur bedrijfseconomisch oogpunt. Elk uur in het verkeer is voor de werkgever en werknemer een verloren uur dat je veel kost, maar niets oplevert, tenzij stress en ergernis.

In plaats van steeds de zwarte piet door te schuiven naar de overheid, zouden werkgevers zelf eens hun verantwoordelijkheid moeten nemen inzake duurzame mobiliteit. Mooi voorbeeld van het Calimero-gedrag van de werkgevers lazen we enige tijd geleden in het artikel Voka vraagt dringende actie inzake mobiliteit van Johan Grauwels van VOKA. “De Vlaming staat gemiddeld 59,7 uur per jaar in de file. De directe economische schade van deze files, alleen nog maar voor de piekuren, bedraagt zo’n 500 miljoen euro per jaar of 2 miljoen euro per werkdag. …. Het is een morele verplichting van onze beleidsmakers om eindelijk de handen uit de mouwen te steken.”

De analyse van het probleem zal wel kloppen, maar in het hele artikel wordt met geen woord gerept over het feit dat de werkgevers zelf ook iets zouden kunnen ondernemen om het mobiliteitsprobleem aan te pakken. En als het inderdaad zo veel geld kost voor de werkgevers, waarop wachten ze dan om er iets aan te doen? Akkoord, de overheid draagt hierin ook een grote verantwoordelijkheid, maar zonder hulp van de werkgevers gaan we er echt niet komen.

En zo moeilijk is het echt niet om er iets aan te doen en om resultaten te boeken. Met enkele simpele ingrepen, gebaseerd op gezond verstand en gezond ondernemerschap legt ons team 70% van zijn kilometers af zonder auto.

• Thuiswerk: waarom je medewerkers elke dag het verkeer in sturen als ze het werk ook thuis kunnen doen?
• Locatie: hoe kan je van je werknemers verwachten dat ze met het openbaar vervoer komen als je je langs een autoweg gaat vestigen ver weg van het openbaar vervoer
• Bedrijfsfiets: waarom niet investeren in bedrijfsfietsen zodat werknemers voor kleine verplaatsingen (vb. lunch) de fiets in plaats van de auto nemen?
• Trein en Blue Bike: waarom de auto nemen als je een afspraak hebt niet ver weg van een station. Je bent misschien meer uren kwijt dan met de auto , maar je verliest minder productieve uren en daar draait het toch om. Is de plaats van afspraak enkele kilometers verwijderd van het station? Dan neem je toch gewoon een abonnement op Blue Bike, de leenfietsen die je goedkoop kan huren in 44 Belgische stations. Voor Hasseltse bedrijven trouwens volledig gratis doordat Stad Hasselt als derde betaler optreedt.
• (Elektrische) fiets voor woonwerkverkeer: waarom niet de fiets nemen voor je eigen woonwerkverkeer? Veel werkgevers sloven zich ’s avonds of in het weekend uit op hun koersfiets. Waarom dan de fiets niet gebruiken om naar het werk te rijden? Met een elektrische fiets zijn ook grotere afstanden overbrugbaar en is douchen niet nodig.

Deze simpele ingrepen hebben ons bedrijf nauwelijks wat gekost, zeker niet als je het vergelijkt met de resultaten die we hiermee boeken: 70% zonder auto, veel minder stress, duidelijker zicht op het aankomstuur, veel minder verlies van productieve uren, … .

Waarom gebeurt het dan niet meer? Heeft het met imago te maken? Misschien. Het klopt dat reizen per trein en fiets bij sommige werkvers nogal ‘soft’ overkomt. Als CEO zal je vandaag wellicht meer indruk maken met een Jaguar of een BMW X5 dan met een (elektrische) fiets. Maar ik heb toch de indruk dat het tij aan het keren is. Er zijn inderdaad nog altijd klanten die bedenkelijk opkijken als we met de fiets aankomen, maar ik ervaar toch dat de meerderheid van de bedrijven onze inspanningen wel degelijk weet te appreciëren en dat het dus meer een imagotroef dan een imagoprobleem is. Er zijn zelfs enkele klanten die specifiek omwille van onze aanpak rond duurzame mobiliteit bij ons zijn komen aankloppen. Ons hoor je dus niet klagen!

Rik Neven, zaakvoerder redactiebureau Palindroom