Boeien op een woelige zee

“Plaatsen we vandaag een zwart vlak op onze sociale media? Spreken we ons op de één of andere manier uit tegen racisme?”, dat was de vraag die op een dinsdagochtend na een lang weekend op mijn bordje lag.

“I can’t breathe, I can’t breathe..”, de beelden brandden nog op mijn netvlies. De spijtige dood van George Floyd had mij als mens ook bijzonder geraakt. Maar desondanks, twijfelde ik, over een zwart vlak.

Je uitspreken tegen iets, is dat de manier om als organisatie de wereld beter te maken?

Ik was niet helemaal overtuigd. Discriminatie en racisme hangen voor mij samen met vooroordelen en stereotypering. Dit ingewikkelde probleem waar we al jaren mee worstelen vraagt om inzicht, empathie en begrip. Willen we racisme de wereld uit, dan is subtiliteit nodig en geen ruwe inbeschuldigingstelling. Er is gedragsverandering nodig en dat realiseer je niet in één, twee, drie.  Daar is meer voor nodig dan een ietwat gratuite tegenactie. Is het niet beter om, zoals Maarten Luther King zei, haat niet met haat te bestrijden, maar met liefde?

Doorheen de vele jaren dat ik Creatief Schrijven vzw, als steunpunt voor schrijfliefhebbers, vanaf nul heb opgebouwd, heb ik altijd, samen met het bestuur en het team, een paar waarden en principes centraal gesteld en zo goed mogelijk proberen na te leven.

Enkele boeien in een woelige zee

Elk verhaal telt

Als organisatie in de socio-culturele sector verbinden we mensen met elkaar, vaak ook met zichzelf (door schrijfoefeningen waarin ze op zoek gaan naar hun eigen stem) en verbinden we hen met stukjes wereld om hen heen.

Zo proberen we een inclusieve werking uit te bouwen, waar ruimte is voor elk verhaal. Iedereen is welkom om deel te nemen. We zetten in op het waarderen van verschillen en proberen niemand uit te sluiten. We streven naar een laboruimte waar hokjesdenken en polarisatie geen plaats hebben, maar waar de lokalen gevuld zijn met mensen die van mening mogen verschillen, die open en respectvol met elkaar in dialoog gaan en samen creëren met of proeven van taal.

Deze principes om tot zo’n betere en inclusieve wereld te komen liggen ook vervat in het charter ‘Elk verhaal telt’; een engagementsverklaring voor inclusie in de boeken- en letterensector’ die wij een paar jaar geleden met Creatief Schrijven vzw ook ondertekenden.

Show, don't tell

Een tweede boei al die jaren is voor mij altijd geweest 'Show, don’t tell’, één van de belangrijkste schrijfadviezen in ons vakgebied.

Door ‘showing’ in te zetten wordt een tekst aantrekkelijker en daardoor ook effectiever. Het is ook een goed handvat voor onze sociale mediastrategie. Laat zien wat je doet, eerder dan van de daken te schreeuwen dat je tegen iets bent.

Ik hoorde het onlangs ook nog bevestigd door marketingprofessor Scott Galloway van de Stern Business School in de podcast Pivot: “Tenzij je met concrete acties komt, hou het dan voor jezelf.”

Traagheid

Een derde boei is traagheid. Die vinden we nog weinig terug in onze hedendaagse maatschappij.

Alles moet snel gaan. Terwijl je ergens in vastbijten en iets tot op het bot uitspitten, zeker zijn charme en waarde heeft. Niet onmiddellijk op alles ‘moeten’ reageren, maar jezelf en je organisatie de tijd geven en gunnen om af en toe afstand te nemen, na te denken en vooral ook samen in dialoog te gaan om zo tot een gezamenlijk en duurzaam draagvlak te komen.

Wanneer hebben we intern voor het laatst een gesprek over racisme gevoerd? Dat is toch weeral even geleden.

Kopje onder

Met die paar boeien als houvast in een woelige zee, postten we uiteindelijk niets op onze sociale media op #blackouttuesday. Mede door die beslissing om stil te blijven gingen en gaan wij intern het gesprek aan en maken wij werk van een actieplan.  

Hebben wij de enige juiste route gezwommen in deze woelige wateren?

Nee, dat wil ik zeker niet beweren,

maar af en toe even met z’n allen de pauzeknop indrukken, naar adem happen en dan diep kopje onder duiken om te ontdekken wat er onder het wateroppervlak leeft, kan je organisatie zeker nieuwe zuurstof geven.