Duurzaam durven doen volgens de olympische spirit

Ik ben weer met volle energie gestart na enkele deugddoende weken vakantie.  Het was een heerlijke periode om voluit mom-preneur, we-preneur en me-preneur te zijn. Mijn verlof startte met een activiteit waar we naar uitgekeken hadden: een dag op de Olympische Spelen in Parijs, inclusief een mooie atletiekavond in het Stade de France. Wat heerlijk die olympische sfeer! Sport verenigt, vlaggen uit alle hoeken van de wereld kleurden het stadion. Onze Belgische vlag ging uiteraard de lucht in voor de Belgen die de piste op mochten die avond: Alexander Doom, Hanne Claes, Pauline Cockuyt en Naomi Van den Broeck. Geen van hen kon zich plaatsen voor de finale in hun discipline. Maar zowel deze vier als alle andere atleten gaven wel het beste van zichzelf, hun strijdlust en inzet waren bewonderenswaardig.

Genietend in dat stadion - maar op zo’n eerste vakantiedag ook nog niet meteen afgekickt van het werk – gingen er nog allerlei werkgerelateerde gedachten door me heen: over dat ondernemen soms ook vergeleken wordt met topsport, dat we zelf ook een sprint hadden moeten trekken voor de zomer om ons boek tijdig gepubliceerd te krijgen… En ook dat ik al van verschillende CEOs te horen kreeg dat ze voor duurzaam ondernemen het ‘olympisch minimum’ willen behalen. Daarmee bedoelen ze dan dat ze net genoeg willen doen om erbij te horen, om zichtbaar te zijn, maar dat ze al tevreden zijn met de ondergrens, geen ambities voor een medaille. Het klonk me iedere keer vreemd in de oren en daar in het olympisch stadion zelfs helemaal fout.

Al die atleten die het beste van zichzelf gaven, geen enkele van hen was daar om er gewoon bij te zijn. Iedere atleet gaf zich volledig, ook al wisten sommigen dat hun kans om bij de allerbesten te zijn en een medaille te pakken zeer klein was. Ze waren er om hun grenzen te verleggen, niet om net genoeg te doen.

In duurzaam ondernemen moet het precies zo zijn. Het mag niet gaan om het voldoen aan het olympisch minimum, het moet gaan om de olympische spirit. Die spirit is er een van toewijding, van een streven naar het beste van jezelf en je bedrijf. De wereld kijkt toe, net zoals de wereld toekijkt naar de atleten op de Spelen, en ze verwacht meer dan middelmaat. Ze verwacht ondernemingen met een maximale positieve impact. Want net als in de sport ligt de echte beloning niet in gewoon deelnemen aan de olympische spelen, maar in weten dat je alles hebt gegeven, dat je hebt gestreden voor wat belangrijk is.